Casus 38

Wat kan een diagnose lastig zijn: steenpuist of tekenbeet

Ik wil deze ziektegeschiedenis graag met u delen omdat het laat zien hoe moeilijk het beroep van huisarts kan zijn.

Op 23-09-2013 zagen we een patiënte (1958) met een onbegrepen ziektebeeld. Sinds begin juli had ze een rode ronde plek gekregen op haar bovenbeen. In het midden een gele puist en er omheen een harde schijf. Het leek net een steenpuist, vertelt ze ons. Na 2 weken ging de gele puist weg en begon het te jeuken en te branden. De huisarts dacht aan eczeem  of een andere huidirritatie en gaf haar een antischimmelzalf met hormonen mee. Na een week smeren waren de klachten niet voorbij en kreeg ze het advies nog even door te gaan met deze behandeling. Het centrum van de rode plek verbleekte en werd steeds groter, maar de jeuk en branderigheid namen ook toe. Patiënte ging zich ook steeds grieperiger voelen. De huisarts dacht toen aan een tekenbeet en gaf 10 dagen een passend antibioticum. Er was hierna een duidelijke verbetering. Verlenging van de kuur vond de huisarts niet nodig. Aangezien de klachten weer toenamen werd er na een week wel weer een nieuwe kuur voorgeschreven. De huisarts had contact met de microbioloog van het ziekenhuis (de arts die zich bezighoudt met bacteriële en virale ziekten). Deze arts adviseerde een bioptie. Inmiddels was patiënte erg moe, voelde zich grieperig en had veel last van de gewrichten. Zo kwam ze bij ons terecht. Bij de biofysische test werd al heel snel duidelijk dat het hier om de ziekte van Lyme ging. Patiënte kreeg 3 bioresonantiebehandelingen en 4 keer een dergelijke behandeling in combinatie met biofotonen therapie. Tenslotte nog 3 keer een isotherapeutische behandeling. Dit alles ondersteund met fytotherapie. Maart 2014 is ze klachtenvrij en is de plek op haar bovenbeen verdwenen.

Commentaar: Deze patiënt ging niet naar de huisarts met het verhaal van een tekenbeet. Ze weet zich niets van een beet te herinneren. Het beeld leek aanvankelijk ook veel meer op een steenpuist. Van een steenpuist kun je goed beroerd zijn. Die jeuk en branderigheid horen er niet echt bij. Ook gewrichtspijnen passen niet in het beeld van een steenpuist. Bloedonderzoek naar de ziekte van Lyme laat vaak een negatieve uitkomst zien. Daar heb je niet zoveel aan. Opvallend is de snelle verbetering door het gebruik van een antibioticum. Dat heb ik al heel vaak gehoord bij Lyme-patiënten. Als de kuur gestopt is komen de klachten geleidelijk aan weer terug, ook karakteristiek. De microbioloog dacht vermoedelijk aan een auto-immuunzieke. Een dergelijke ziekte kun je met een biopsie opsporen. Samenvattend: een pittig diagnostisch probleem. Wij zijn heel blij dat we vaak binnen enkele minuten een dergelijke diagnose kunnen stellen. Dat geeft meteen richting aan de behandeling. Op zulke momenten denk ik: “wat heeft de huisarts toch een moeilijk vak.“