Casus 44

Frozen Shoulders
dhr. J te L, geb 1945

In maart 2013 kreeg ik last van pijnlijke schouders. Na een traject via neuroloog, reumatoloog en orthopeed was de diagnose aanvankelijk multi -artrose maar het werd uiteindelijk duidelijk dat ik twee zogenaamde ”frozen shoulders” had.
In juni  heb ik  injecties met cortison gekregen:  eerst in de linkerschouder en een maand later was ook de rechterkant aan de beurt.
Op advies ben ik toen naar een fysiotherapeut gegaan , aanvankelijk werd ik één keer per week behandeld, dit werd in september opgevoerd naar 2 x per week.
Vooral tijdens het heffen of pakken boven mijn macht had ik veel pijn.
De oefeningen, hoofdzakelijk gebaseerd op het vergroten van de beweeglijkheid, gaven wel enige verlichting maar de beperking in de bewegingen bleef. Zo was bijvoorbeeld zwemmen  onmogelijk en een tennisracket vasthouden lukte evenmin. De rotatie in de schouders bleef veel pijn geven, de lust om te sporten was daardoor ook verdwenen.
Inmiddels had ik al meer dan 50 fysiobehandelingen ondergaan.
De standaard-informatie van het ziekenhuis kwam er op neer, dat in de meeste gevallen de kwaal na gemiddeld een jaar minder kan worden of kan verdwijnen. Dit betekent doorgaans minder pijn maar wel beperkt in de beweging , dus geen prettig vooruitzicht.
Vervolgens  besloot ik na een tip van een kennis die hier goede ervaringen mee had, een arts voor neuraaltherapie te consulteren. Voor mij was dit een onbekend traject, maar je probeert tenslotte van alles om van je klachten af te komen, nietwaar?

Gedurende de periode mei / december 2014 ben ik 9 keer behandeld. Deze behandeling bestond uit prikjes in de keel, in oude littekens, in de nek en in de schouders zelf. Er wordt onderhuids en soms dieper procaïne  geïnjecteerd. Opvallend was dat na de 2e behandeling de beweeglijkheid groter werd: de beperking in de schouders verbeterde met 50%. Dit was niet alleen mijn constatering maar ook de fysiotherapeut vond het opmerkelijk.
In december 2014 heb ik mijn laatste behandeling gehad.
Nu kan ik zeggen dat ik erg veel baat gehad heb bij deze neuraaltherapie- behandelingen en eigenlijk weer pijnvrij kan functioneren en sporten (zwemmen en tennissen).
Op het moment  dat je met je klachten niet verder komt en artsen roepen dat het gezien je leeftijd (70 jr) logisch is dat er slijtage in het lichaam optreedt, is het zeker het proberen waard een andere weg in te slaan.
In het intakegesprek met de behandeld arts werd mij duidelijk wat de mogelijkheden zijn.
Het  was ook prettig te horen dat er na 3 behandelingen een evaluatie plaats zou vinden om te bepalen of de behandelingsmethodiek zou aanslaan. Zo niet dan heeft verder behandelen geen zin. Die duidelijkheid had ik niet na mijn eerste verkenning  in de zgn reguliere geneeskunde.

Pas na drie verschillende disciplines te hebben geraadpleegd bleek wat de oorzaak van de pijn was. Het daarop volgende intensieve fysio traject heeft mij bijna twee jaar bezig gehouden. Dit had zonder de neuraaltherapie waarschijnlijk veel langer geduurd en het resultaat? Dat weten we niet. Wel weet ik dat ik achteraf blij ben dat ik er toch  voor heb gekozen “buiten de lijntjes te kleuren”, want dat is helaas nog steeds de opvatting in medisch Nederland.