Casus 47

Ernstige pijnen na twee ongevallen en teenamputatie
Dhr. H. v.d. O, geb 1945

In 1967 kreeg ik een auto-ongeval met een fractuur van het linker bovenbeen en een gecompliceerde onderbeenfractuur aan dezelfde kant. Daarna kreeg ik een botontsteking van het  linker bovenbeen. Een lange periode van revalidatie volgde: Ongeveer 30 operaties van linkerbeen gedurende 10 jaar en opname in het ziekenhuis en revalidatiecentrum gedurende 14 maanden. Uiteindelijk kwam ik, met pijn weliswaar, weer op de been.
In 1979 kreeg ik opnieuw een  auto-ongeval: weer een breuk van het linker bovenbeen: een wat ze noemen communitieve fractuur (meer dan 12 delen).  Bovendien had ik een gescheurde knieschijf rechts, gekneusde ribben, een gebroken neus, en een hersenkneuzing. Mijn been kreeg een pen door het bot waaraan getrokken werd. Het moest met rust genezen. Plotselinge genezing van het been door het gelovig gebed volgde. Wonder-boven-wonder een complete consolidatie!!! Zes weken na het ongeval werd ik lopend ontslagen (met armkrukken). De pijnklachten zijn echter nooit weg geweest en ik heb altijd pijnmedicatie nodig gehad. Soms wat meer, soms wat minder.
In 1997 ben ik vanwege toenemende pijnklachten verwezen naar de pijnpoli van het  Academisch Medisch Centrum. Ik kreeg daar  diverse soorten pijnstillers en  crème.

In 2002 kreeg ik een zweer van mijn  linker scheenbeen. Dit was zeer pijnlijk en met diverse soorten verbanden en zalven volgde er een  langzame genezing. Enkele malen ging het been weer open en begon het weer van vooraf aan. Vanwege de verschrikkelijke pijnen kreeg ik in 2004 in het  UMC op proef een zenuwblokkade: helaas geen bevredigend resultaat. Daarna nog een vergeefse poging van de pijnpoli van de Sint Maartenkliniek in Nijmegen. In 2010 bezocht ik de pijnpoli van het Meander Medisch Centrum te Amersfoort:  Buiten uitgebreide cocktail van pijnmedicatie was verdere  therapie niet mogelijk.
In 2010 kreeg ik op de polikliniek van het Diaconessenziekenhuis te Doorn een amputatie van twee tenen van de linkervoet. Hierna werd ik gekweld door verschrikkelijke fantoompijnen, gekmakend. Ik ondernam van alles om de pijnen  terug te dringen: 1 of 2 keer per dag een gloeiend heet bad, een warmtelamp of rust. Dit alles zonder resultaat.

In deze periode heb ik de artsen serieus gevraagd  om mijn linker onderbeen te amputeren, maar dat zou geen zin hebben om neurologische redenen. De pijn zou zich ook na amputatie blijven manifesteren in een zenuwcentrum in de hersenen. Door mijn toestand van constante gekmakende pijnen kwam mijn huwelijk sterk onder druk te staan.

Dank zij de neuraaltherapie is de lucht weer geklaard. Dat zal ik nu verder vertellen:
Een aantal jaar geleden heb ik het boek over alternatieve geneeswijzen ”Geneeswijzen in Nederland”, door arts Paul van Dijk van een kennis gekregen. Hierin staat een hoofdstuk over neuraaltherapie. In een consult met de huisarts zei hij niet te geloven in deze alternatieve geneeswijze, maar op mijn verzoek schreef hij toch een recept voor het middel procaïne voor. Ten einde raad heeft mijn vrouw, die verpleegkundige is, een aantal injecties met procaïne in mijn zeer pijnlijke enkel toegediend. Dat leverde duidelijk resultaat op en ik kreeg  verlichting van de pijn. Ze was uiteraard  niet deskundig. Uiteindelijk heeft zij na veel inspanning en zoeken op het internet de website van de Nederlandse Artsenvereniging voor Neuraaltherapie gevonden.
Dankzij de behandelingen met neuraaltherapie in praktijk Slunterzicht is de fantoompijn in de tenen zo goed als weg en zijn de andere pijnklachten veel beter beheersbaar geworden, met uitschieters bij seizoenwisselingen en verandering van barometerdruk.

In aanmerking genomen dat ik meer dan 40 jaar met pijnen kamp, ervaar ik deze therapie als een weldaad en ben ik mijn behandelaar zeer dankbaar.

Hopelijk gaan huisartsen en pijnpoli’s deze neuraaltherapie ook bij hun door pijnen gekwelde patiënten gebruiken en komt er een doorbraak in de starre visie van de wetenschappelijke universitaire medische wereld.