TWEE JAAR BUIKKLACHTEN
Mw AJ, geb 1996

In februari 2013 ben ik met mijn familie naar Kreta geweest. Toen ik terug kwam van die vakantie kreeg ik met grote regelmaat ontzettende buikpijn. Vet eten viel vaak verkeerd, en ik was 9 van de 10 keer misselijk na het avondeten. We begrepen niet waar het van kwam, dus ben ik naar de huisarts geweest. Het hele jaar 2013 zijn we bezig geweest met bloed onderzoeken, echo’s , ontlastingsonderzoeken en elk ander onderzoek wat je maar kon verzinnen. Ik hoopte het zo, maar nooit konden de artsen iets vinden. Na zoveel onderzoeken, en geen enkel resultaat, wist ik het ook niet meer. Mijn huisarts schreef mijn klachten toe aan: “een overprikkelde buik”. Er kon alleen helaas niks aan worden gedaan…
De klachten gingen niet weg, de pijn was er zo vaak dat het bijna wende. Bijna. September 2014 ben ik naar een osteopaat gegaan, op aanraden van iemand die ook vaak vage buikklachten had. De osteophaat snapte ook niet wat er aan de hand was. Ze merkte wel dat mijn buik altijd één grote bende was, maar de oorzaak lag ook niet in mijn spieren of zenuwen. Als ze mij had behandeld ging het één week goed, en daarna was het weer raak.

Ten einde raad ben ik begin 2015 naar praktijk Slunterzicht gegaan. Zij werken met biofysische diagnostiek. Bij het eerste consult had hij na 20 minuten al ontdekt wat het probleem was! Ik had een Salmonella bacterie in mijn galwegen. Omdat de reguliere gezondheidszorg het niet kon vinden, gaven ze het op. Maar bij Slunterzicht kwamen ze er gelijk achter! Na 4 bioresonantie behandelingen was de bacterie niet meer testbaar! Ik wordt niet meer misselijk na het eten en heb ik geen buikklachten meer!

Commentaar: ik heb aan deze jongedame gevraagd om haar verhaal op te schrijven. Het laat duidelijk zien dat de biofysische diagnostiek zeer waardevol is als het gaat om SOLK-patiënten (SOLK staat voor Somatisch Onverklaarbare Lichamelijke Klachten).
Vanuit ons perspectief gezien geeft een dergelijke patiënt zeer veel arbeidsvreugde. Ik vermoed dat ziekenhuisspecialisten met een zekere gezonde jaloezie deze patiëntenverhalen lezen.